ഓർമ്മകളിൽ പൂക്കുന്ന കായ്കൾ: ഒരു ഗ്രാമത്തിലെ രണ്ട് അത്ഭുത മരങ്ങൾ

ഓർമ്മത്തുരുത്ത് ഭാഗം - 3/ കൂക്കാനം റഹ്മാൻ  

(KVARTHA) മനുഷ്യരെക്കാൾ മനോഹരമായി കഥകൾ പറയാൻ കഴിവുള്ള ചില ഇടങ്ങളും മരങ്ങളുമുണ്ട്. ചില മരങ്ങൾ ഒരു ഗ്രാമത്തിന്റെ ഓർമ്മകളിൽ എങ്ങനെ പച്ചപിടിച്ചു നിൽക്കുന്നു എന്നതിന്റെ മനോഹരമായ ചിത്രീകരണമാണ് കൂക്കാനത്തെ ഈ ഓർമ്മക്കുറിപ്പ്. 

അറുപത് വർഷം മുൻപ് മനസ്സിൽ ഇടംപിടിച്ച രണ്ട് അത്ഭുത മരങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള ഓർമ്മകൾ ഒരു ഗ്രാമീണൻ പങ്കുവെക്കുന്നു. പറമ്പിൻ്റെ നടുവിൽ തലയുയർത്തി നിൽക്കുന്ന ഒരു വലിയ മരത്തെ നോക്കി, ഒരാൾ തൻ്റെ കുട്ടിക്കാലത്തെ കളികളും ഓർമ്മകളും പങ്കുവെക്കുമ്പോൾ, ആ കഥകളെല്ലാം ആ മരവുമായി എത്രമാത്രം ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു എന്ന് നമ്മുക്ക് മനസ്സിലാക്കാൻ സാധിക്കും.

ഞങ്ങളുടെ ഗ്രാമത്തിലും അത്തരത്തിലുള്ള രണ്ട് അത്ഭുത മരങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നു - ഏകദേശം അറുപത് വർഷങ്ങൾക്ക് മുൻപ് മനസ്സിൽ പതിഞ്ഞവ. മറ്റെവിടെയും ഞാൻ അത്തരം മരങ്ങൾ കണ്ടിട്ടില്ല. ആ മരങ്ങൾ കുട്ടികളായ ഞങ്ങൾക്ക് വലിയ ആവേശമായിരുന്നു. അവയുടെ രൂപവും പ്രത്യേകതകളും മനസ്സിൽ നിന്ന് ഒരിക്കലും മാഞ്ഞുപോകാത്തതാണ്.

അതിൽ ഒന്ന് സൈനൂത്തയുടെ പറമ്പിലെ പശമരമാണ്. നീണ്ട ഒറ്റത്തടിയുള്ള മരം. അതിൽ നിറയെ പശക്കായകൾ പൂത്തുലഞ്ഞു നിൽക്കുമായിരുന്നു. കൊമ്പുകൾ താഴ്ന്ന് നിൽക്കുന്ന ഭാഗത്താണ് കൂടുതലും കായകൾ ഉണ്ടാകുന്നത്. കണ്ടാൽ മുന്തിരിയാണെന്നേ തോന്നൂ - കുലകുലയായി പച്ച നിറത്തിൽ. പഴുക്കുമ്പോൾ അവ മനോഹരമായ മഞ്ഞ നിറത്തിലേക്ക് മാറും. 

സൈനൂത്തയുടെ വീടിൻ്റെ ഗേറ്റിനടുത്താണ് ഈ മരം സ്ഥിതി ചെയ്യുന്നത്. ഉയർന്ന ഗേറ്റ് കടന്ന് പറമ്പിലേക്ക് കയറാൻ കല്ലുകൊണ്ട് കെട്ടിയ ആറ് പടികളുണ്ട്. സിമൻ്റോ കുമ്മായമോ തേക്കാത്ത ആ ഗേറ്റിലിരുന്ന് കളിക്കുന്നത് അയൽപക്കത്തെ കുട്ടികളുടെ ഇഷ്ട വിനോദമായിരുന്നു. കളിക്കുന്നതിനിടയിൽ പഴുത്ത പശക്കായകൾ എറിഞ്ഞിട്ട്, തൊലി പൊളിച്ച് അകത്തെ കാമ്പ് ഞങ്ങൾ ഊമ്പി കുടിക്കുമായിരുന്നു. അതിനുള്ളിലെ ചെറിയ കുരു തുപ്പിക്കളയും. ഒറ്റത്തടിയായതിനാൽ തെങ്ങിൽ കയറുന്നതുപോലെ മാത്രമേ ഈ മരത്തിൽ കയറാൻ സാധിക്കുമായിരുന്നുള്ളൂ. 

സ്കൂളിൽ പോകുമ്പോഴും വരുമ്പോഴുമെല്ലാം ഞങ്ങൾ പശമരത്തെ സന്ദർശിക്കുകയും, പശക്കായകൾ എറിഞ്ഞിടുകയും ഓടിച്ചെന്ന് എടുക്കുകയും ചെയ്യുന്നത് ഒരു ബഹളമായിരുന്നു. കീറിയ പുസ്തകങ്ങൾ ഒട്ടിക്കാനും, പുസ്തകങ്ങൾക്ക് കവറിടാനും, ക്ലാസ്സ് മുറിയിൽ ടൈം ടേബിളും സ്കോർ ചാർട്ടുമൊക്കെ ഒട്ടിക്കാനും ഞങ്ങൾ ഈ മരത്തിൻ്റെ പശ ഉപയോഗിച്ചിരുന്നു. പശമരത്തിൻ്റെ ഉടമയായ സൈനൂത്തക്ക് കുട്ടികളുടെ കളിയും ചിരിയും വളരെ ഇഷ്ടമായിരുന്നു. അതുകൊണ്ട് തന്നെ പശക്കായ എറിഞ്ഞിടാനും പെറുക്കിയെടുക്കാനും അദ്ദേഹം ഞങ്ങളെ സഹായിക്കുമായിരുന്നു.

മറ്റൊരു മരം ‘ചക്കേൻ മാങ്ങ’ പിടിക്കുന്ന ഒരു മാവായിരുന്നു. എന്നാൽ ഇന്ന് ആ മരം ഓർമ്മകളിൽ മാത്രം ഒതുങ്ങി. ആരോ ആ ഓർമ്മകൾക്ക് മേൽ കോടാലി വെച്ചു. രാമേട്ടൻ്റെയും മാണിക്കേട്ടിയുടെയും പറമ്പിലാണ് ഈ മാവുണ്ടായിരുന്നത്. വഴിയരികിലായി തലയുയർത്തി നിന്നിരുന്ന ആ ചെറിയ മാവിൽ നിറയെ വലിയ മാങ്ങകളുണ്ടാകുമായിരുന്നു - ഒരെണ്ണം ഏകദേശം ഒന്നര കിലോ വരെ തൂക്കം വരും. 

ഇന്നത്തെ കൂക്കാനം ഗവ: യു.പി. സ്കൂളിനടുത്ത് ഒരു പാതാറ് വളപ്പുണ്ടായിരുന്നു. അക്കാലത്ത് മിക്ക പറമ്പുകൾക്കും അതിർത്തി തിരിച്ചിരുന്നത് മൺകയ്യാലകൾ കൊണ്ടായിരുന്നു. എന്നാൽ പാടാച്ചേരി നാരായണൻ മാസ്റ്ററുടെ പറമ്പിന് ചുറ്റും ഉരുളൻ കല്ലുകൾ കൊണ്ടായിരുന്നു അതിർത്തി നിർമ്മിച്ചിരുന്നത്. അതുകൊണ്ടാണ് ആ സ്ഥലത്തിന് പാതാറ് വളപ്പ് എന്ന് പേര് വന്നത്. 

അതിനടുത്തുള്ള പറമ്പായിരുന്നു രാമേട്ടൻ്റേത്. വലിയ പറമ്പാണെങ്കിലും ചെറിയൊരു വീട്ടിലായിരുന്നു രാമേട്ടനും മാണിക്കേട്ടിയും അവരുടെ ഏക മകളും താമസിച്ചിരുന്നത്. ആ പറമ്പിലാണ് ചക്കേൻ മാങ്ങ പിടിക്കുന്ന മാവ് ഉണ്ടായിരുന്നത്.

സ്കൂളിലേക്ക് പോകുന്ന വഴിയിലുള്ള ആ മാവിനെക്കുറിച്ച് ഞങ്ങൾക്ക് നൂറ് നാവായിരുന്നു. നിറയെ മാങ്ങകളുണ്ടാകുന്ന ആ ചെറിയ മരം ഇത്രയും ഭാരം താങ്ങി നിൽക്കുന്നത് ഞങ്ങൾക്ക് അത്ഭുതമായിരുന്നു. മാങ്ങ പഴുക്കുമ്പോൾ നല്ല ചുവപ്പ് നിറമായിരിക്കും. അതിലൂടെ നടന്നുപോകുമ്പോൾ ഒരു മാങ്ങയെങ്കിലും വീണേ എന്ന് ഞങ്ങൾ പ്രാർത്ഥിക്കുമായിരുന്നു. വീണുപോയ മാങ്ങയെടുത്ത് കഴിക്കുന്നതിൽ വീട്ടുകാർക്ക് യാതൊരു പരിഭവവും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. 

അവർ നാട്ടുകാർക്ക് സൗജന്യമായി മാങ്ങ നൽകാറുണ്ടായിരുന്നു. രാമേട്ടൻ്റെ കൊച്ചുമകൻ ജോഷി പഴയ ചക്കേൻ മാങ്ങയെക്കുറിച്ച് ഓർക്കുന്നു. മാങ്ങാക്കാലമായാൽ ക്വിൻ്റൽ കണക്കിന് മാങ്ങ കണ്ണൂർ മാർക്കറ്റിൽ എത്തിക്കാറുണ്ടായിരുന്നുവെന്നും, കൂക്കാനത്തെ ചക്കേൻ മാങ്ങക്ക് മുൻകൂട്ടി ബുക്കിംഗ് ഉണ്ടായിരുന്ന കച്ചവടക്കാർ പോലും ഉണ്ടായിരുന്നുവെന്നും അവൻ പറയുന്നു. അത്രയധികം രുചികരമായിരുന്നു ആ മാങ്ങ. 

എന്നാൽ കാലക്രമേണ ആ മാവ് നശിച്ചുപോയി. അതുപോലൊരു മാവ് ഉണ്ടാകാൻ എല്ലാവരും ആഗ്രഹിച്ചു, മാങ്ങയുടെ വിത്തുകൾ മുളപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും ഫലം നിരാശയായിരുന്നു. എന്തുകൊണ്ട് അങ്ങനെ സംഭവിച്ചു എന്ന് ആർക്കും അറിയില്ല.

നാട്ടുകാരും വിദ്യാർത്ഥികളും ഒരുപോലെ സ്നേഹിച്ചിരുന്ന ആ രണ്ട് മരങ്ങളും ഇന്ന് ഓർമ്മ മാത്രമാണ്. പശമരവും അതിൻ്റെ ഉടമ സൈനൂത്തയും ഓർമ്മയായി. ചക്കേൻ മാങ്ങ കായ്ക്കുന്ന മാവും പോയി, അതിൻ്റെ ഉടമ രാമേട്ടനും ഓർമ്മയായി. പക്ഷേ ആ മരങ്ങളുടെ രൂപവും വലുപ്പവും അവയിൽ കായ്ച്ചിരുന്ന മധുരമൂറുന്ന കനികളും പഴയ തലമുറയ്ക്ക് ഓർക്കാൻ മധുരമുള്ള ഓർമ്മകളാണ്. 

ഇന്നും ആ മരങ്ങളെ ഓർക്കുമ്പോൾ, ആ ഓർമ്മകളെല്ലാം കൺമുന്നിൽ തെളിഞ്ഞുവരും. കാതിൽ നിറയെ ബഹളങ്ങളും പൊട്ടിച്ചിരികളും നിറയും. മധുരിക്കുന്ന ആയിരം ഓർമ്മകളുടെ കഥ ഒരൊറ്റ നോട്ടത്തിൽ മനസ്സിലേക്ക് കോരിയിടുന്ന കാഴ്ചയായിരുന്നു ആ മരങ്ങൾ.

ഈ ഓർമ്മക്കുറിപ്പ് നിങ്ങൾക്ക് ഇഷ്ടമായെങ്കിൽ: നിങ്ങളുടെ സുഹൃത്തുക്കളുമായി പങ്കുവെക്കുക. നിങ്ങളുടെ ഗ്രാമത്തിലെ ഓർമ്മകൾ കമൻ്റ് ചെയ്യുക.

Article Summary: This nostalgic piece reminisces about two unique trees from a village sixty years ago: a 'glue tree' that provided natural adhesive and a mango tree known for its exceptionally large and tasty fruits. These trees were significant to the local children and community, and their memories evoke sweet nostalgia.

#VillageMemories, #ChildhoodStories, #Nostalgia, #Kerala, #Trees, #SweetMemories